10. + ἡ ὁδὸς τοῦ σταυροῦ

τῆς Σταυροπροσκύνησης αὔριο και θυμήθηκα μιὰ σχετικὴ ὁμιλία τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὅπου ἀναφέρεται στὸν σταυρὸ τοῦ Ἀβραάμ: τὴν ὑπακοὴ τῆς ἀποταγῆς του ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἀσφάλεια τῆς πατρικῆς γῆς καὶ περιουσίας· σὰν προτύπωση βέβαια τῆς κένωσης τοῦ Λόγου, ἀλλὰ καὶ σὰν ὑπόδειγμα τοῦ σταυρικοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ χριστιανοῦ.

σκέφτομαι ὅτι εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικὴ (=διαφωτιστική) ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος ποὺ συνοδεύει αὐτὴν τὴν ἰστορικὴ ἀποταγή: ὁ Ἀβράμ γίνεται Ἀβραάμ. Ἀβράμ σημαίνει "ἡγέτης πολλῶν". Ἀβραάμ σημαίνει "πατέρας πολλῶν".
μὲ μιὰ λέξη, ὁ σταυρὸς τοῦ προπάτορα συνίσταται στὴν ἀποταγὴ τῆς ἐξουσίας-κυριαρχίας του καὶ στὴν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης τῆς πατρότητας.
ἡ μὲν ἐξουσία του ἦταν συνδεδεμένη μὲ τὴν κληρονομική του σχέση μὲ τὴν γὴ τοῦ πατέρα του (ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ὄνομά του, Θάρα, μεταφράζεται σὰν "γεροηλίθιος" καὶ σὰν "ἰδιοτελής", μεταξὺ ἄλλων),
ἡ δὲ  πατρότητά του (ἀφνειὴ γονιμότητα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν στείρα πατρικὴ ἰδιοκτησία του) συνδέθηκε μὲ τὴν ἰσόβια ἀνεστιότητα (μόνη του ἰδιοκτησία-τοπικότητα ὁ τάφος του στὴν Χεβρώνα).

ἂν πάρουμε σοβαρὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Παλαμᾶ -καὶ δὲν ἔχω κανέναν λόγο νὰ μὴν τὸ κάνω- ὁ σταυρὸς ποὺ μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ἀναλάβουμε, ὥστε νὰ γίνουμε ὁμώνυμοί του, εἶναι ἡ ρνηση κάθε προσωπικῆς μας ἐξουσίας, ἡ ἀποταγὴ ἀπὸ κάθε κυριαρχικὴ σχέση, κάθε τοπικότητα, κάθε ἰθαγένεια. (ἐναλλακτικά, μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε νὰ τὸν μνημονεύουμε τελετουργικά, ἐνόσω παραμένουμε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θάρα.)